Tydzień 36

Dziecko ma teraz około 45 cm długości od głowy do stóp i na początku tygodnia waży około 2,59 kg, a pod koniec – około 2,76 kg.

Dziecko gromadzi teraz warstwę tłuszczu niezbędną do przetrwania poza łonem matki. Ruchy płodu mogą się zmienić i przypominać popchnięcia. Może uda Ci się zobaczyć łokieć albo piętę, a nawet całą stopę, odbijające się na skórze!

Nawet jeśli dziecko ma teraz mniej miejsca, przyszła mama powinna czuć jego ruchy każdego dnia. Ruchy mogą przybierać różny charakter, ale nie częstotliwość. Najlepiej poznać codzienną częstotliwość ruchów Waszego dziecka – wtedy łatwiej zauważyć wszelkie zmiany. Zaufaj swojemu instynktowi! Jeśli uważasz, że coś jest nie tak, od razu skontaktuj się z lekarzem.

Możliwe, że maluch jest zwarty i gotowy do przyjścia na świat i ustawił już główkę przy wejściu do kanału rodnego. W czasie wizyty lekarskiej na pewno dowiesz się, czy trafił Ci się taki przewidujący synek lub córeczka. Niektóre maluchy są bardziej niefrasobliwe i zaczną współpracować dopiero w czasie pierwszych skurczy lub nawet odejścia wód płodowych.

Jeśli dziecko uparcie siedzi zwrócone pupką do kanału rodnego, lekarz może spróbować je obrócić przed porodem, aby uzyskać najbardziej korzystne ułożenie główkowe. Trzeba tu jednak wziąć pod uwagę kształt Twojej macicy i rozmiary dziecka. Położenie miednicowe nie wyklucza zupełnie porodu siłami natury, jednak w praktyce lekarze rzadko decydują się na podjęcie takiej próby przy pierwszym porodzie. Jest zatem bardzo możliwe, że jeśli mały uparciuch nie zmieni pozycji, zostaniesz skierowana na zabieg cesarskiego cięcia.

Próby zmiany ułożenia dziecka w łonie matki podejmuje się w szpitalu. Przyszłej mamie podaje się lek na rozluźnienie macicy, a następnie położnik uciska jej brzuch tak, aby nakłonić maluszka to wykonania fikołka. Udaje się to w około 50% przypadków. Jeśli się nie uda, można ocenić rozmiary macicy oraz główki dziecka pod kątem prawdopodobieństwa, że uda się wydobyć malucha na świat mimo nietypowego ułożenia, jednak w takiej sytuacji najczęściej lekarze doradzają wykonanie cesarskiego cięcia.

Być może ciężko Ci się wyspać, bo przez większą część nocy szukasz wygodnej pozycji dla wielkiego brzuszka. Być może dręczą Cię sny, w których Twój mózg projektuje najdziwniejsze wizje porodu i nowego członka rodziny. Cóż, staraj się wykorzystać każdą chwilę na odpoczynek i relaks. Bywa, że te ostatnie tygodnie wydają się wyjątkowo rozlazłe i niemrawe.

Ładowanie zamrażalnika porcjami jedzenia działa na Ciebie kojąco? Jeśli nie, już teraz poproś kogoś z rodziny lub przyjaciół o zorganizowanie dla Was cateringu na pierwsze dni po porodzie. Trudno oczekiwać od Ciebie, byś poza regeneracją, opieką nad noworodkiem oraz jego starszym rodzeństwem miała jeszcze siły na przygotowanie posiłków dla całej rodziny.

Nie nastawiaj się na to, iż po wyjściu ze szpitala Twoje wyobrażenie o pierwszych wspólnych dniach znajdzie pokrycie w rzeczywistości. Rodzeństwo często bywa nadaktywne, renegocjując swoją pozycję w powiększonej rodzinie. Możesz spodziewać się, że to najmłodsze dotąd dziecko najdotkliwiej odczuje utratę statusu domowego pieszczocha, ale równie dobrze może Cię spotkać gwałtowna reakcja ze strony najstarszego potomka, który poczuje się przytłoczony liczbą młodszego rodzeństwa. Spokojnie – z czasem wszystko się dobrze ułoży!

Wizyty u położnej lub lekarza wypadają teraz częściej niż na początku ciąży. Wszystko po to, by sprawdzić, czy mama i dziecko mają się dobrze. Nadszedł czas na rozmowę z położną dotyczącą przebiegu porodu, na przykład pozycji porodowej, którą preferuje mama lub wyboru znieczulenia. Ważne jest, żebyś zaangażował się w podejmowanie tych decyzji. Dzięki temu będziesz mógł zabrać głos w imieniu partnerki podczas porodu. Przecież właśnie Ty znasz ją najlepiej. Możecie razem stworzyć wstępną wersję „planu porodu”, rozpoczynając tym samym rozmowę dotyczącą tych kwestii.

Rób zdjęcia dużego, pięknego brzucha – wkrótce stanie się on tylko wspomnieniem.